Mijn bevallingsverhaal

Mijn bevallingsverhaal

Blogger: Sened Grmazions

‘Het was een nachtmerrie waar geen einde aan leek te komen’

Op donderdag 7 juni met 40+1 weken had ik een afspraak bij mijn verloskundige. Ze vroeg of ik een inwendig onderzoek wilde om te zien of er misschien al iets gebeurde. ‘Heel graag!’ zei ik. Ik was natuurlijk super nieuwsgierig. Met zenuwen die door mijn lijf gierden klom ik op de behandeltafel. Ik had nog geen ontsluiting en alles zag er verder goed uit. ‘Hij wilt er nog niet uit, hij zit daar gewoon nog erg lekker’ zei ze tegen me. Ik baalde enorm, want ik was stiekem wel echt klaar met wachten. Wachten totdat er ook maar iets ging gebeuren. Daar zag het niet naar uit.

Vrijdag 8 juni had ik opnieuw een afspraak. En ja hoor, weer hetzelfde. Geen verandering. Het advies was om lekker veel te lopen en te bewegen. Dit zou de voortgang kunnen bevorderen. Dit deed ik dan ook. Het voordeel was dat het heerlijk weer was, dus ik liep dan ook s ’ochtends en s ’avonds rondjes door de wijk. Als ik 3 cm ontsluiting zou hebben, zou ze me kunnen strippen. Omdat ik op het internet en van vriendinnen hoorde dat strippen bijna direct de weeën op gang bracht, was dat mijn streven en volgde ik alle adviezen op.
Inmiddels heb ik weer een weekend naar mijn vluchtkoffer mogen kijken, maar is er niks gebeurd. Ik voelde me lichamelijk nog precies hetzelfde, alleen was ik echt doodop van het afwachten. Dit viel mij mentaal zwaarder dan ik had verwacht. Ik leefde zo erg uit naar de uitgerekende datum, 6 juni. Maar inmiddels was het alweer 11 juni en had ik opnieuw een afspraak bij de verloskundige. Weer geen verandering. Ze gaf aan dat er nu standaard vanaf 41 weken een CTG scan en een echo gemaakt moeten worden in het ziekenhuis om te kijken of je baby het nog goed heeft in je buik. Vanaf dat moment is er ook de mogelijkheid om te gaan inleiden. Dat zou dus over twee dagen zijn. Wij maakten gelijk een afspraak in het ziekenhuis.

Dinsdag 12 juni had ik opnieuw een verplichte afspraak bij de verloskundige, en wederom geen voortgang. ‘What a surprise woman’ dacht ik bij mezelf. Maar goed, ik mocht eindelijk naar het ziekenhuis. Ik had gekozen voor het Sint Franciscus gasthuis. Dit was dichtbij huis, mijn vriend mocht bij mij op de kamer slapen en daarnaast waren verschillende bekenden van mij zeer te spreken over de hulpverleners. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis hebben ze opnieuw dezelfde (vervelende) inwendige en uitwendige onderzoeken gedaan. Ons mannetje had het nog enorm naar zijn zin in mijn buik. Maar ik was al 41 weken en bij 42 weken moet een baby gehaald worden.
Omdat mijn baarmoedermond nog niet rijp genoeg was voor een inleiding, hebben ze de volgende dag een ballonkatheter geplaatst. Er werd met een dun slangetje een ballon in mijn baarmoeder geplaatst en deze werd vervolgens gevuld met water, ter grootte van een stuiterbal. Die druk op je baarmoedermond zou de ontsluiting moeten bevorderen. Meestal duurt dit een dag, dus wij gingen naar huis en moesten de volgende dag terugkomen.
Na een onrustige nacht kwamen we de volgende dag weer aan in het ziekenhuis. Ik had 1 cm ontsluiting. Dat was dus nog niet genoeg om te kunnen strippen.
Weet je, als ik een slechte eigenschap van mezelf moet opnoemen is dat zeker ‘geduld’. Jeetje, wat was ik er klaar mee zeg. Ik probeerde het echt niet te laten zien en bleef mijn pokerface opzetten. Maar 1 CM ontsluiting, daar had ik toch helemaal niks aan. Er is 3 cm nodig voor de inleiding en 10 CM voor de bevalling. Pfff, got a long way to go.
Goed, beter iets dan niets. Opnieuw werd er een ballonkatheter geplaatst en ik probeerde rustig te blijven en alle adviezen op te volgen.
Inmiddels is het alweer donderdag 14 juni. Na een slapeloze nacht thuis loop ik naar het toilet en ineens voel ik iets in de WC pot vallen. Dit was de ballonkatheter. Ik herinnerde me dat ze zei dat dit kon gebeuren en dat ik dan moest bellen. We hadden sowieso al een afspraak staan, dus there we go! Dit keer namen we de vluchtkoffer mee, want het kon nu toch eens echt zover zijn.
Eenmaal aangekomen, opnieuw gekeken en ja hoor, 1,5 CM en niks meer. WAT?! Hoe kan dit?! Ik was zo teleurgesteld, en moest opnieuw al mijn geduld bij elkaar rapen en het advies van de gynaecoloog volgen. Ik kreeg tabletten die ervoor zouden zorgen dat mijn baarmoedermond sneller zou weken. Hierbij mocht ik het ziekenhuis niet meer verlaten en daarom kregen wij een kamer toegewezen. Wij hadden gelukkig genoeg leesvoer, Netflix en gespreksstof en zo kwamen we de dag door.

Vrijdag 15 juni werd er opnieuw een check gedaan en YES ik 4 cm. Eindelijk inleiden! Oei dit was een heel pijnlijk gevoel, they have no mercy! Desondanks was ik heel blij dat het achter de rug was. Nu zouden de weeën erg snel moeten opkomen. Rond 14.00 uur werd ik ingeleid en om 17.00 uur voelde ik ineens een enorme pijn in mijn rug. Het voelde als een soort steek in de rug en dit gevoel bleef terug komen. Dit waren rug weeën zei de gynaecoloog. WTF it is happening! De tijd tussen de weeën werd steeds korter en de pijn werd heftiger. Aan het begin kon ik de weeën nog goed opvangen, maar dit begon langzaam maar zeker steeds meer energie te kosten. Dit hield helaas de hele avond én nacht nog aan.

De ruggenprik is twee maal verkeerd gezet

In de ochtend van zaterdag 16 juni zei ik tegen de dokter dat ik niet meer kon. Ik trok het niet meer. Ik was kapot. Ik vroeg om een ruggenprik. Wat mij enorm heeft geërgerd is dat ze er uren over deden voordat ik daadwerkelijk de ruggenprik kon krijgen. Het was mij al duidelijk dat alle artsen die ik inmiddels voorbij had zien komen (een stuk of 25), geen voorstander waren van de ruggenprik en het echt probeerde uit te stellen. Maar dat was toch echt mijn eigen keus.
Om 12.27 uur kreeg ik uiteindelijk de ruggenprik in de operatiekamer. Ik moest na de prik 10 minuten wachten totdat de verdoving ingewerkt was. Hierna ging de anesthesist met ijsblokjes over delen van mijn lichaam om te testen of ik nog iets voelde. Helaas was er maar 1 klein plekje op mijn heup wat verdoofd was, maar bij de rest voelde ik het er nog helemaal doorheen. Hij was enorm verbaasd en begon aan mijn ruggenwervel te voelen. Hierna vertelde hij dat de ruggenprik opnieuw gezet moest worden. Met andere woorden: de ruggenprik was verkeerd gezet.
Opnieuw moest ik aan het rand van het bed zitten, mijn rug zo bol mogelijk maken en ontspannen. Niet te vergeten, dat mijn weeën regelmatig bleven opkomen. We moesten opnieuw wachten tot er een weeë voorbij was. Ik weet niet meer precies hoeveel tijd er tussen een wee zat op dit moment, maar dit zal niet meer dan 2 tot 3 minuten zijn geweest.
Nadat de ruggenprik voor de tweede keer was gezet, voelde ik nog steeds de pijn. Iets minder als bij de eerste keer, maar ik voelde zeker nog de pijn. De anesthesist gaf aan dat hij niets meer voor mij kon betekenen, omdat ik al het hoogst mogelijke toegediend had gekregen. Ik moest het er dus mee doen. Het kon niet lang meer duren, dat was het enige wat mij nog een beetje hoop gaf.
Eigenlijk alles wat hierna gebeurde heb ik niet meer bewust meegekregen. Het enige waar mijn energie nog naar uit kon gaan, was het opvangen van de weeën. Wat er verder allemaal gebeurde is langs mij heen gegaan. Dit heb ik later te horen gekregen van de gynaecoloog en mijn vriend.
Een paar uur later kwamen er ineens 4 artsen tegelijk de kamer binnen gestormd. Blijkbaar hadden ze op hun scherm gezien dat de hartslag van James bij elke wee naar beneden schoot. Dit was niet goed. Een van gynaecologen vertelde mij wat er aan de hand was en vroeg mij of ik een keizersnede wilde. Geen enkele moeder zou zeggen van niet als het leven van je kindje er vanaf hangt. Dit wist zij uiteraard en daarom deed ze het doen lijken alsof er een keuze was. Maar die was er niet. Ze probeerde mij op die manier gewoon rustig en kalm te houden, terwijl de anderen al vol bezig waren met de voorbereidingen voor de verhuizing naar de operatiekamer.

Van een zorgeloze zwangerschap waren we beland in een rollercoaster van emoties.

Om 17.46 werd ik in full speed naar de operatiekamer gebracht. Een kamer waar er zeker 8 mensen waren en allemaal door elkaar heen aan het praten en handelen waren. Voor de artsen was het misschien een georganiseerde chaos, maar voor mij was het echt een verschrikkelijke chaos, want ik was kapot en kon het allemaal niet meer volgen. Ik probeerde te luisteren naar 1 arts die mij vertelde wat ik moest doen. Maar omdat ik die chaos om me heen voelde kon ik me niet concentreren. Ik uitte mijn frustratie met wat scheldwoorden er doorheen. Een arts pakte mij bij mijn hoofd en zei: ‘ontspan’.
Opnieuw kreeg ik een ruggenprik. eentje die wel werkte want ik voelde niets meer. Hierna hebben ze me op de operatietafel neergelegd en kreeg ik een doek voor me. Ik kon dus niets zien, en James werd gehaald.
Omdat ik niets kon zien, wist ik ook niet hoe ver ze al waren. Ik wist dus niet dat letterlijk een paar minuten later, James er al was. Hij maakte geen geluid. Mijn vriend en artsen probeerden mij af te leiden door over leuke dingen te praten. Ik voelde dat er iets was, maar ze bleven volhouden dat er niets aan de hand was.
Toen James werd geboren zat de navelstreng zat twee keer om zijn nek geklemd. Dit was dus ook de reden waarom zijn hartslag daalde tijdens ze weeën. De streng kwam bij elke wee onder spanning te staan. Een normale bevalling was ook niet mogelijk geweest, want door de dubbele navelstrengomstrengeling was het te kort om door het geboortekanaal te kunnen.
James kreeg geen zuurstof. Mijn vriend heeft gezien dat ze hem hebben beademd. Voor 7 hele lange minuten. Die 7 minuten voelde ik me machteloos. Het enige wat ik kon was mijn hoofd en handen bewegen. Ik kon niks zien, en ik kreeg geen duidelijk antwoord op de vraag hoe het ging. Een van de artsen bleef constant tegen me praten, maar mijn hoofd was niet daar. Uiteindelijk begon James geluiden te maken. Wat een opluchting. Onze kleine prins is geboren.
Getraumatiseerd, kapot en verscheurd kreeg ik mijn baby op mijn borst. Alle emoties kwamen los en het enige wat ik nog voelde was geluk.
In mijn achterhoofd wetende dat de situatie heel anders had kunnen uitpakken.